Xίμαιρες : Τάσος Κοσμόπουλος

Xίμαιρες : Τάσος Κοσμόπουλος

Xίμαιρες

...τρέχουμε,φορτωμένοι άγχη κι αγωνίες,

με χείλια σφιχτά κι ανήμπορα το γέλιο

ν'αναστήσουν, γυρτές οι πλάτες,

τα πόδια λυγίζουν κι η καρδιά σ'ένα ρυθμό

μεθυστικό -εκειό του θανάτου- χορεύει,

...χίμαιρες κυνηγωντας.

Γερνάμε, ώρα την ώρα, μέρα με τη μέρα,

ρυτιδιασμένα μέτωπα, αυλακωμένα σβέρκα,

-σφάλοντας σφόδρα- λάθος στοχέψαμε

το δόλωμα ν'αδράξουμε, μιας πλάνας καλοπέρασης,

ναυαγοί στη θάλασσα της στείρας κατανάλωσης.

Χάνουμε τον εαυτό μας φαρμακώνοντας

τις μεταξύ μας σχέσεις,

...χίμαιρες κυνηγώντας.

Απάνθρωπες σχέσεις, απόμακρες αν όχι κυνικές,

ρηχές και πρόστυχες, σημαδεύουν την άγευστη

ζωή μας.

Κι όπως το κύμα μαγεύει το βράχο αιώνες,

σ'άμμο και βότσαλα σωρειάζει γλείφοντάς

τον,έτσι κι εμείς,

σαθρά 'πομένουμε εύθριπτα κουφάρια σκονισμένα,

στερώντας μας τις ομορφιές, π' ολούθε μας κυκλώνουν,

...χίμαιρες κυνηγώντας.

Δεν μάτωσαν τα πέλματα μετρώντας βήμα - βήμα

ακτές παρθένες κι άλικες, στο ιώδιο πνιγμένες,

με το τραγούδι παφλασμών τ'αυτιά μας να χαιδεύει.

Δεν στέρξαμε της λεμονιάς τ' αρώματα

και γιασεμιού συνάμα,

στης άνοιξης το λυκαυγές 'χόρταγα να γευτούμε,

μ' ελπίδα να γεμίσουμε τα μαύρα σωθικά

και την μικρότητά μας.

Δεν αγναντέψαμε ποτέ τον ήλιο ματωμένο,

ν'αργοπεθαίνει γέρνοντας στου αδηφάγου ορίζοντα,

υγρή την αγκαλιά του.

Ξεστρατισμένοι κυνηγοί, πλαστές ανάγκες ψεύτικες

βαφτίζουμε θηράματα, τρέχουμε στο κατόπι.

Ζωή, ελπίδες κι όνειρα με δρασκελιές ξεχνάμε,

ξεστρατισμένοι κυνηγοί... στο δρόμο του θανάτου,

...χίμαιρες κυνηγώντας.