Σε μια φίλη που έφυγε νωρίς...

Τάσος Κοσμόπουλος

…κι απόκαμεν ο Χάροντας κόσμο να ξεδιαλέγει,
για να τον συντροφεύει τον, στ' Αχέροντα το κύμα.

…έγειρε κι αποκούμπησε, στο σαπισμένο ξύλο,
προσκέφαλό του το κουπί και κλίνη του η πλώρη.

... κι οσότου απέναντι να βγει, απόφασ' είχε πάρει,
απ' το πορτί 'πιστρέφοντας του μαύρου κάτω κόσμου.

... τι μπούχτισε αιώνες πια, στη θλίψη βουτηγμένος,

πλήθος κατάρες των θνητών, στη ράχη του να σέρνει.

...κόρη θα ψάξει για να βρει, θ' αλλάξει της τη ρότα,

κι ας αλιχτάάάει ξωπίσω του, ο κέρβερος λυσσώντας.

... και νάτη, απέναντι θωρεί μες τα λευκό ντυμένη,
σάρκα παίρνει του τ' όνειρο, τον Άδη να ξεχάσει !

... το χέρι του απλώνει της, κι αγγίζει το δικό της
κι αίφνης ριγά ολόκληρος, από την εμορφιά της.

... το μέσα της, η χάρη της, ο πλούτος της ψυχής της,

το πνεύμα φωτοστέφανο, μας φώτιζ' όλους γύρω.

...φαμίλια πρώτη ανάστησε, παιδιά δυό ζηλεμένα,

τον κόσμο θα 'μορφήνουνε, μ' ελπίδες θα γεμίσουν.

...κι σφήκε άντρα πίσω της, χαμένο μες τη θλίψη,

όντας του αύριο ναυαγός, σ' απόγνωση πνιγμένο.

...κι ο Χάρος ξανασκέφτηκε, πίσω να την εφέρει,
στην πλάση που ορφάνεψε, πού ‘χει να δώσει ακόμα.

...χρόνια πασχίζει τώρα πια, κόντρα στην ειμαρμένη,

την άμμο στη κλεψύδρα της, ξανά να 'πογεμίσει.

...κι αν αποφάσισε ο Θεός, κοντά του να την πάρει,
θε νάναι απ' τη ζήλια του, γύρω του να στολίσει.

... μα σβέλτα κάνε Πλάστη μου, μη τη παιδεύεις άλλο,
πάρτη 'πιτέλους δίπλα Σου, δύστυχους όσε πίσω,

... το θαύμα τ' ανεκπλήρωτο να προσδοκούν αδίκως.

Σημ. 1 : Ζώντας το δράμα της από κοντά… διδάσκοντάς μας, πως να γενόμαστε θεριά, σαν το θέμε βαθειά μέσα μας!!!