ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ - Τάσος Κοσμόπουλος
Στην πόλη των φώτων, Παρίσι την λένε,
τα γύρω μου κλαίνε και νιώθω των μόνων
ανθρώπων να είμαι ο Πρώτος των πρώτων.
τα γύρω μου κλαίνε και νιώθω των μόνων
ανθρώπων να είμαι ο Πρώτος των πρώτων.
Ο λόγος απλός μα καίρια πικρός:
Ο ήλιος που δίνει μου ζωή μέχρι τώρα,
νομίζω πως σβήνει κι αρχίζω να βλέπω
το τέλος που φτάνει, καθώς σκοτεινιάζει
στων φώτων την πόλη…
νομίζω πως σβήνει κι αρχίζω να βλέπω
το τέλος που φτάνει, καθώς σκοτεινιάζει
στων φώτων την πόλη…
Μα να ξημερώνει, Ανάσταση τώρα,
του Ήλιου μου νάτη!
του Ήλιου μου νάτη!
Μια δύναμη απόψε, στην πέννα μου δίνει
σκοπό και αξία.
Αγάπη τη λένε, θαρρώ και νομίζω
πως μέσα της είναι ο κόσμος μου όλος.
πως μέσα της είναι ο κόσμος μου όλος.
Ποτάμι τη βλέπω να βγαίν’ η μελάνη,
ποτάμι ελπίδας, ζωής και χαράς,
γαλάζιο το χρώμα της, στα μάτια της ίδιο,
κλεμμένο από θάλασσας κομμάτι γαλήνιο.
ποτάμι ελπίδας, ζωής και χαράς,
γαλάζιο το χρώμα της, στα μάτια της ίδιο,
κλεμμένο από θάλασσας κομμάτι γαλήνιο.
Γεμίζει αράδες και νόημα δίνει,
στο κρύο το φόντο του άσπρου χαρτιού.
στο κρύο το φόντο του άσπρου χαρτιού.
Στην πόλη των φώτων, Παρίσι τη λένε,
τα γύρω μου λάμπουν στο φως της καρδιάς μου,
του έρωτά μου τον ήλιο.
τα γύρω μου λάμπουν στο φως της καρδιάς μου,
του έρωτά μου τον ήλιο.
Και νιώθω μαζί της καινούργια ν’ ανοίγω
σελίδα χαράς κι ευτυχίας!
σελίδα χαράς κι ευτυχίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου