ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
… Σηάτλ, Νταβός, Γκέτεμποργκ και τώρα Γένοβα. Θυμίζει οδοιπορικό, όπως παλιότερα στο Παρίσι το 1789 που άρχισε η Γαλλική επανάσταση, στην Πετρούπολη το 1917 που ξέσπασε η Οκτωβριανή επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην Κίνα το 1927 που ξεκίνησε η “Μεγάλη πορεία” του Κόκκινου στρατού κ.ά.
Παράτολμος ίσως ( ; ) ο παραλληλισμός μα και τόσο επίκαιρος. Ας προσπαθήσουμε όμως να θυμηθούμε το λήμμα:
“ Επανάσταση = Λαϊκό κίνημα, λαϊκή εξέγερση οποιασδήποτε μορφής, που βασικά αποσκοπεί στην ανατροπή ή την διαφοροποίηση του πολιτικού, κοινωνικού ή οικονομικού καθεστώτος ή αποβλέπει στην αποτίναξη εχθρικού ζυγού… Βασικά, το αίτιο μιας επανάστασης ανεξάρτητα από τους προσανατολισμούς της, είναι η διαφοροποίηση των κοινωνικών αναγκών και δεδομένων, στα οποία παύει να ανταποκρίνεται το συγκεκριμένο ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς.
Αποτέλεσμα αυτής της διάστασης μεταξύ πραγματικών δεδομένων και συστήματος είναι η συνήθως βίαιη έκρηξη της επανάστασης. Κυρίαρχο κατά συνέπεια χαρακτηριστικό κάθε επανάστασης είναι η βία και η πλατειά
-συνειδητή ή όχι- λαϊκή συμμετοχή. Συχνά – πυκνά η έκρηξη μιας επανάστασης, οδηγεί αρχικά σε έκτροπα και μια γενικότερη κατάσταση αναρχίας, φυσική και δικαιολογημένη μετά από βίαιη και ολοκληρωτική ανατροπή μιας τάξης πραγμάτων. Οπωσδήποτε, τις περισσότερες φορές η συνέχεια είναι δημιουργική, μια που τα πράγματα οδηγούν στην τελική επικράτηση των θετικών στοιχείων της επανάστασης και στην εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος οργάνωσης και σχέσεων, που ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες που υπάρχουν.“ (Σημ. συντάκτη: Από την μαθητική εγκυκλοπαίδεια της κόρης μου)
-συνειδητή ή όχι- λαϊκή συμμετοχή. Συχνά – πυκνά η έκρηξη μιας επανάστασης, οδηγεί αρχικά σε έκτροπα και μια γενικότερη κατάσταση αναρχίας, φυσική και δικαιολογημένη μετά από βίαιη και ολοκληρωτική ανατροπή μιας τάξης πραγμάτων. Οπωσδήποτε, τις περισσότερες φορές η συνέχεια είναι δημιουργική, μια που τα πράγματα οδηγούν στην τελική επικράτηση των θετικών στοιχείων της επανάστασης και στην εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος οργάνωσης και σχέσεων, που ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες που υπάρχουν.“ (Σημ. συντάκτη: Από την μαθητική εγκυκλοπαίδεια της κόρης μου)
Κι ας έρθω στο θέμα, στις σκέψεις που με βασανίζουν..., ευελπιστώντας να μην είμαι ο μόνος. Πριν από λίγο καιρό, μετά τα συγκλονιστικά επεισόδια στο Γκέτεμποργκ, μεταξύ των Σουηδικών δυνάμεων καταστολής και των χιλιάδων νέων -και όχι μόνον- που διαδήλωναν την αντίθεσή τους, απέναντι στις προθέσεις των Ηγετών των 15 πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου, άκουσα στο ραδιόφωνο, ομολογώ χωρίς έκπληξη, τις δηλώσεις κάποιου ανώτατου αξιωματούχου του Υπ. Εξωτερικών της Γερμανίας. Τι ξεστόμισε αυτός ο κύριος...
Μεταξύ των άλλων, χαρακτήρισε απροκάλυπτα, χωρίς περιστροφές και προσχήματα εγκληματίες (!!!), τους χιλιάδες των αγανακτισμένων και συνάμα ονειροπόλων αυτών διαδηλωτών, κατά της Παγκοσμιοποίησης και όσων αυτή απεργάζεται ερήμην του κόσμου. Εκείνων δηλαδή, που έχοντας την ικανότητα να βλέπουν μερικά χρόνια μπροστά, παράτησαν τις -έτσι κι αλλιώς επισφαλείς- δουλειές τους κι έτρεξαν να ξυπνήσουν συνειδήσεις σ’ όλο τον κόσμο.
Το ίδιο χωρίς έκπληξη, μα με περίσσια απογοήτευση, διαπίστωσα δυστυχώς, την εκκωφαντική και τόσο εύγλωττη απουσία επικριτικών σχολίων, αναφορικά με τις πρωτοφανείς δηλώσεις αυτού του κυρίου, απ’ οποιονδήποτε εκπρόσωπο των “λεγόμενων” προοδευτικών κυβερνήσεων της Ενωμένης Ευρώπης...
O TEMPORA O MORES !!!
...Θυμάμαι και συνάμα συλλογιέμαι,
Θυμάμαι κάποτε, πριν από χρόνια, τις εκατοντάδες αθώα θύματα σ’ ένα εργοστάσιο μπαταριών της Union Carbite κι όχι μόνον, στην Ινδία, που τυφλώθηκαν, εξαιτίας των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας, θύματα κι αυτά στο βωμό της μεγιστοποίησης των υπερκερδών του εργοδότη, πέραν του Ειρηνικού.
...τότε κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζονταν εγκληματίες !
Θυμάμαι ακόμα, το καλοκαίρι του ‘76 κοντά μας, δίπλα μας στο Σεβέζο της Ιταλίας, κάποια άλλα θύματα -μεταξύ τους και νεογέννητα μωρά μιας άλλης χημικής βιομηχανίας, πλήρωναν κι αυτά με την ζωή τους ή με ανεξίτηλες σφραγίδες αναπηρίας, την αναισθησία των υπευθύνων, προφανώς για τους ίδιους με τους παραπάνω λόγους, απ’ την διαρροή του δολοφονικού νέφους της διοξίνης.
...τότε κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζονταν εγκληματίες !
Σκέφτομαι, τα χιλιάδες παιδιά του τρίτου κόσμου, που πέφτουν κάθε μέρα -ακόμα και σήμερα- θύματα, στον βωμό πλουτισμού των εκμεταλλευτών τους, είτε σε πρωτόγονες φάμπρικες της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής και αλλού, είτε σαν αναλώσιμα στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, είτε ακόμα στην τόσο προσοδοφόρα “βιομηχανία” της παιδικής πορνείας σ’ όλο τον κόσμο, της “πολιτισμένης” Ευρώπης μη εξαιρουμένης.
...γι αυτά, κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζονται εγκληματίες !
Σκέφτομαι με δέος, τον ευνουχισμό κάθε εθνικής κουλτούρας και διαφορετικότητας, πολλών από τα κράτη που ως πρόσφατα περηφανεύονταν για τις πολιτιστικές κληρονομιές τους, από την επέλαση των κάθε είδους αλυσίδων προώθησης διεθνών συμφερόντων, νέων ηθών και μοντέλων ζωής, μ’ εξόφθαλμες σκοπιμότητες...
Στοχάζομ’ εμβρόντητος το πόσο ασήμαντο (!) ποσοστό από το προϊόν της παγκόσμιας ανάπτυξης αλλά και του πνευματικού και επιστημονικού δυναμικού, επιστρέφει δίκην ελεημοσύνης, στις υπό ανάπτυξη και υπανάπτυκτες χώρες. Την ίδια στιγμή που οι τελευταίες παρέχουν, με τις γνωστές συνταγές σύγχρονων αποικιοκρατικών μεθόδων, στις πλουσιότερα αναπτυγμένες χώρες -του τύπου που συμμετέχουν στα περιλάλητα σχήματα τύπου G8 κ.λ.π.- όλο τον φυσικό τους πλούτο, της ανθρώπινης σκέψης και διανόησης συμπεριλαμβανομένης…
Συλλογιέμαι, την παντελή μα και τόσο προκλητική έλλειψη θάρρους των ηγετών της Ευρώπης, να χρηματοδοτήσουν τον εκσυγχρονισμό της πυρηνικής ενεργειακής μονάδας του Κοζλοντούϊ στην Βουλγαρία -ενός μακροπρόθεσμα υποψήφιου μέλους της Ε.Ε.- . Ή έστω την προοπτική μιας εναλλακτικής λύσης λιγότερο επικίνδυνης , αδιαφορώντας κυνικά για τις ζωές και την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Λες και το δράμα του Τσέρνομπιλ, που τίναξε στα ύψη τα ποσοστά νεοπλασιών και λευχαιμίας σ’ όλη την ήπειρο, δεν τους έχει διδάξει τίποτε απολύτως.
Φέρνω στον νου μου, τον βιασμό της φύσης, πέρα από κάθε λογική, στην προσπάθεια για χρυσοφόρα υπερπαραγωγή τροφίμων κ.ά., που τελικά στρέφονται
-τι ειρωνεία- κατά των ίδιων των καταναλωτών τους, όταν δεν καταλήγουν στις χωματερές και τα σύγχρονα κρεματόρια (βλ. τρελές αγελάδες, γενετικά τροποποιημένα υβρίδια οπωροκηπευτικών, κλωνισμοί προβάτων και πλήθος άλλα...)
-τι ειρωνεία- κατά των ίδιων των καταναλωτών τους, όταν δεν καταλήγουν στις χωματερές και τα σύγχρονα κρεματόρια (βλ. τρελές αγελάδες, γενετικά τροποποιημένα υβρίδια οπωροκηπευτικών, κλωνισμοί προβάτων και πλήθος άλλα...)
Ανατριχιάζω, με τις καινούργιες νόρμες ευημερίας των κρατών που, μεταξύ των άλλων, υπαγορεύουν άκριτες συγχωνεύσεις και γιγαντισμούς επιχειρήσεων για χάρη της περιβόητης “οικονομίας κλίμακας”, των “οικονομικών αποτελεσμάτων” τους και άλλων παρόμοιων μεγεθών, αδιαφορώντας για τις στρατιές ανέργων και κοινωνικά αποκλεισμένων που δημιουργούν. Μιας παγκόσμιας τάξης εν δυνάμει επαναστατών...
Με κυριεύει φρίκη, διαπιστώνοντας με πόση ευκολία εξωθούνται απροσχημάτιστα λαοί σ' εμφύλιους πολέμους, στην καταστροφή και διάλυση των κρατών τους, με αποκορύφωμα το “μοσχοπούλημα” των εκλεγμένων ηγετών τους -ανεξάρτητα απ’ τα όποια λάθη τους- σε ανυπόληπτους και αυτεπάγγελτους “σωτήρες” για να συρθούν σε περιστασιακά και αμφίβολης αμεροληψίας ή έστω ευθυκρισίας “παγκοσμιοποιημένα δικαστήρια”.
Αναλογίζομαι τέλος, αλλά όχι τελευταίο..., το ναυάγιο της -έστω ανώδυνης αν όχι προσχηματικής- συμφωνίας του Kioto για το περιβάλλον, που πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, έπεσε θύμα κι’ αυτή της ακόρεστης δίψας για την συγκέντρωση υπερκερδών, από τους διεθνοποιημένους βιομηχανικούς κολοσσούς, που υπαγορεύουν -αν δεν επιβάλλουν ωμά- τις πολιτικές που εφαρμόζονται από τις ανάλγητες ανά τον κόσμο ηγεσίες.... Ηγεσίες που εξακολουθούν να περιφρονούν, όταν ηθελημένα δεν αγνοούν, το μέλλον των επόμενων γενιών, το μέλλον της ίδιας της υδρογείου...
...κι άλλες “ων ουκ έστιν αριθμός” περιπτώσεις που προκαλούν βίαια το ανθρώπινο αίσθημα.
Λυπούμαι για την διαπίστωση, αγαπητέ μου Κε Ιονέσκο, μα στις μέρες μας, κάποιοι νεόκοποι “δημιουργοί του παραλόγου” μ’ όλη την φιλοσοφική πενία που τους χαρακτηρίζει, κατάφεραν -μέχρι στιγμής- να σας βάλουν τα γυαλιά, αφήνοντάς σας πίσω, παρέα με τον “ρινόκερώ” σας... και μας τους “δύστυχους κι ανήμπορους αστούς”.
Κι ήρθε –αναπόφευκτα- η σειρά της Γένοβας… Κάποιες χιλιάδες ανθρώπων ασύντακτοι, “πολύχρωμοι”… πλην αποφασισμένοι βρέθηκαν και πάλι, αντιμέτωποι με τους έντρομους “μισθοφόρους Ηρακληδείς” των ηγετών της ομάδας G7+1(!), με τη γνωστή δραματική κατάληξη…
Μήπως θα πρέπει κύριοι “ηγέτες” να σκεφτείτε ότι ήρθε ο καιρός να σκύψετε στα προβλήματα του κόσμου, πριν είναι πολύ αργά ; Ν’ αφουγκραστείτε τις αγωνίες του, να δουλέψετε για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων που σωρεύονται στους ώμους του ;
Ναι στην Παγκοσμιοποίηση, αλλά με την προϋπόθεση ότι τα οφέλη (;) της, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά κ.ά. θα τα γευτεί το σύνολο των κατοίκων του πλανήτη! Εργαστείτε μ’ αυτό τον μπούσουλα, κι όχι για την συνέχιση της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου στους πατρίκιους και την παγκοσμιοποίηση της ανέχειας για τους υπόλοιπους πληβείους, όπως μέχρι σήμερα συμβαίνει δυστυχώς !!!
Θυμηθείτε επιτέλους ότι οι επαναστάσεις ξεκίνησαν πάντοτε από την αγανάκτηση του κόσμου και την αποκοτιά λίγων μπροστάρηδων... Η εποχή των πλασματικών “ασφαλιστικών δικλείδων” μάλλον τελειώνει... Όσο η ανέχεια κι η αγωνία του κόσμου διογκώνεται τόσο τα κινήματα αυτά, ανοργάνωτα στην αρχή και χωρίς σχηματοποιημένη κατεύθυνση, με πλήθος τις επί μέρους διαφωνίες μεταξύ τους, ακόμα-ακόμα και με τις επιφυλάξεις του κόσμου για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, κάποια στιγμή νομοτελειακά θα μετασχηματισθούν στον πυρήνα μιας -γιατί όχι- παγκόσμιας ή αν θέλετε “παγκοσμιοποιημένης” επανάστασης και τότε δυστυχώς θα είναι πολύ αργά, για όλους μας, …για ολόκληρο τον πλανήτη !
Τάσος Ν. Κοσμόπουλος
"μικροαστός"
"μικροαστός"
P.S. Το παραπάνω κείμενο, συντάχθηκε στην τελική του μορφή μια-δυο μέρες μετά τα γεγονότα στη Γένοβα, οι δε σημειώσεις του συντάκτη του, που ακολουθούν, την 13/09/2001. Κατά συνέπεια, λυπάμαι ειλικρινά…
1. Που τα συνταρακτικά και αποτρόπαια, γεγονότα της Τρίτης 11/9/2001 στις ΗΠΑ, μεταβάλλουν πολλούς από μας, από σκεπτόμενους μικροαστούς –δυστυχώς– σε Κασσάνδρες, αν όχι σε πιθανούς υπόπτους !
2. Όπως επίσης, ότι για πολλοστή φορά τα γεγονότα τρέχουν με τέτοιες ταχύτητες, που προλαβαίνουν τις δυνατότητες των περιφερειακών ή/και συνδικαλιστικών εκδοτικών προσπαθειών…
